Verbinding

Een man met moeilijkheden op veel (zo niet alle) leefgebieden. En vooral een ontzettend leuke gozer.

Hij praatte me bij over wat ze de laatste jaren hebben meegemaakt en hoe het nu gaat. 

Hij is ervan overtuigd dat de instanties hem en zijn vriendin uit elkaar proberen te drijven. Bijvoorbeeld door haar woonruimte aan te bieden waar hij niet mag verblijven. 

Ik heb alleen zijn kant van het verhaal gehoord, en ik ken hem langer dan vandaag, maar ik denk dat hij gelijk heeft.

Al is het maar omdat ik nog weet wat ik indertijd van hun relatie van vond. Ik vond het vooral een complicerende factor. Het is namelijk ontzettend lastig om de simpelste dingen vooral elkaar te krijgen voor en met iemand met complexe problematiek. Zoals passende huisvesting met passende begeleiding. Voeg daar een partner met haar eigen issues aan toe en het wordt nagenoeg ondoenlijk. 

Als de relatie stopt, is dat vast één probleem minder. Dan blijven nog over: verslaving, justitie, psychiatrische problemen, jeugdtrauma, financiën, huisvesting.

Nu ben ik geen casemanager meer, maar yogadocent. Vanuit dat perspectief heb ik me de laatste jaren verdiept in trauma. 

Ik heb onder andere het werk gelezen van Bessel van der Kolk en Stephen Porges, beiden zijn psychiater en professor. Porges stelt dat de menselijke behoefte aan verbondenheid een primaire biologische imperatief is. ‘Biologische imperatieven zijn de behoeften van levende organismen die essentieel zijn voor het voortbestaan van hun soort.’*

Als yogadocent zit ik in een luxepositie. Ik voel geen haast meer om oplossingen te bedenken voor lastige problemen, niemand vraagt dat van mij.

Nu zeg ik: het enige wat deze mensen hebben is elkaar. Een gewone relatie, iemand die je vertrouwt, bij wie je je thuis en veilig voelt.

Dus, gelukkig hebben ze elkaar! 

Als hulpverlener heb je te maken met een systeem dat jij niet hebt bedacht en waar je misschien weinig invloed hebt. Een systeem waar jouw cliënten helemaal niet in passen.

Maar ik hoop dat iedere hulpverlener de ruimte neemt om verbinding en sociale betrokkenheid te gebruiken, tonen, aan te gaan en te stimuleren.

Merk op wat het doet met je cliënten, de mensen om hen heen en dus ook met jou.

*bron: Porges, Stephen W., De Polyvagaal Theorie en de transformerende ervaring van veiligheid